köşeye pusmuş oturuyordu..
pencere açık rüzgar sırtına vurdukça ürperiyordu..karanlık içine çökmüş..yanlızlığı karanlığa karışıyordu..
yüzünde acı.gözlerinde kader. bir dua dudaklarından düşüp paramparça oluyordu..
yanlızdı sustu..
Elleri sessiz ve soğuktu..gözlerinden yaş yerine sessiz harfler damlıyordu..
.........................................................................................
O giderken bir kalp burda yanlız kalıyordu..
bir şehir üstüne yıkılmıştı..ayak sesleri duvarları kapıları yıka yıka gözden kayboluyordu..
Çaresizdi uykusundan uyanmış çocuklar gibi dehşeti hissetti..
Kalbine hakim olamıyordu..
bi an dedi ki veda edilmeden gidilmezki..
Hayat anlamsız dı yalanların köpeği olmuş sevgiye hasret bi ruh daha hangi şekilde yok olabilirdiki?
Gardı düştü..Son defa hareket etti bir an durup karanlığa baktı..
Yağmur yüzüne vuruyordu..Şimşekler geceyi aydınlatırken..Yorgun gözleri Küçük bi gülümseme çaktı aya..
dudak ucuyla dediki: belki güneş bir gün bizim için doğar..
...........................................................................................
Halbuki uzun bi yol vardı önlerinde..umutları..rüyaları..
Avutuyordu kendini..Kalbi kanıyordu..bütün şehir yerlebir olmuştu..Bu masalın kahramanı ölüyordu..
elleri son defa haraket etti daha 18 indeydi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder